Het project ‘Kraag’ begon in 1992 met een molensteenkraag.
De eerste kraag schilderde ik in witte verf (in vegen en druppels) op een zwart vlak (‘Het Palet’). Zonder vooropgezet doel stond de kraag daar. Ik zag ongekende mogelijkheden in deze ‘ideale’ vorm en begon een serie schilderijen met de kraag als autonoom object.
Voor mij bestaan de kragen niet echt, ik ken ze van schilderijen. Ze zijn dus van verf, maar ze zijn geschilderd als bijna materieloze lichtvangers. Ze zijn dus nagenoeg helemaal niks, en toch zijn ze voor mij de hele wereld.
Verder gaan de kragen, ook in de 16e eeuw, over identiteit. Dat de kragen ‘niets’ zijn en ik er ‘ongekende mogelijkheden’ in zie, staat hier mee in verband. Onze identiteit is altijd veranderend, onder invloed van wie we verlangen te zijn. De kragen zelf zijn zonder zin; al schilderend (verlangend) geef ik er betekenis aan.
Uit “Le pli” , Deleuze, 1988 : In de typische mode van de barok zijn zo veel plooien ingewerkt, dat het lijkt alsof het hoofd van de drager ervan, net als dat van een zwemmer, aan het oppervlak van de klotsende golven dobbert. Wanneer zij vervolgens worden weergeven op een schilderij, zijn deze plooien niet alleen prominent aanwezig, ook lijkt het alsof zij niet in de eerste plaats door het lichaam maar door de Elementen, welke de ruimte volledig lijken te verzadigen, gedragen worden.
Voor meer afbeeldingen, zie:
www.instagram.com/rob_w_hanssen
www.facebook.com/robwhanssen
